Anadolu coğrafyasının özelliklerini, karekteristiğini taşıyan kadın; Anadolu özünde anadır, üretendir, bacıdır... Bağrından acılar doğurduğu gibi güzellikleri, meziyetleri de doğurmuştur. Kabul, Coğrafya kaderdir ama burçlarının dibinde oturup ağlanacak kale de değildir. Biliyoruz bu coğrafyada insan kalmak zorsa, kadın olmak zorun kahredici rolü altında un ufak olmaktır. En yalçın kaya dahi başkalaştığına göre doğasında, ibrişim gibi naziklik, naiflik, kırılganlık barındıran kadın ne hale getirilmiştir. Evet saçı uzun denilmiş, kırsın bacağını otursun denilmiş, eski etek denilmiş, aptal sarışın, Kezban... Merhum bir yazarımız haklı olarak bunca eğilmişliğe, bükülmüşlüğe , ''Kadının Adı Yok '' ifadesiyle doğru söylemiş. Bazı özel günlere sıkıştırılmış alengirli sloganlarla, renkli menkli sinemaskopla, tek taş yüzükle, üç beş çiçek, boş iltifatlar ile Türk kadını çok oyalandı. Hak ettiği yeri bir türlü bulmadı, bulamadı... Bunda bizim ‘’evet efendim’’ci, boyun eğici tavrımızın, örgütsüzlüğümüzün, dağılmış, parça parça oluşumuzun da rolü vardır. Kabahatin çoğu biz kadınlarda, çünkü erkek egemen kültürün insafından bize düşe düşe şiddet, yokluk, savaş , şeytanlaştırma, ötekileştirme düşüyor. 

Medeniyetin ta kendisi olan İslam’ın bilince çıkarılmaması ya da yanlış uygulamalar ile özünden uzaklaştırılması en çok kadının zararına olmuştur. Eşiyle çamaşır yıkayan bir peygamberden bahsedilmez, ''Kadın isterse, erkek için çocuğunu emzirmekten öte bir yükümlülüğün altına girmez'' hadisi şerifini öne çıkaramaz. 

Tanık olduğu bir savaşta, kadın öldürdükleri için savaşçılarını hiddetle mahkum eder demezler, kim bilir belki de bilmezler. Peygamber efendimiz Aişe annemizi bir çok seferlerine sağlık ve yiyecek işleriyle ilgilensin diye yanlarında götürmüşlerdir. Ganimetlerden bizzat pay vermiş ve ‘’eğer kadınlardan peygamber çıksaydı Aişe olurdu’’ demişlerdir. Aynı şekilde Türk tarihi, Han yanında hatunun çok büyük önem arz ettiğini, söz hakkı, yönetim dahil kullandığını yazmaktadır. Rus tarihçi Minorsky Anadolu'yu gezerken kadının yaşam tarzına biraz da içerleyerek şöyle demiştir. ‘’Eğer insana tapmam gerekseydi, Anadolu kadınına tapardım, zira sırtında yavrusu, karnında bebeği, elinde saban tarla süren kadın tipolojisi çok rastlanır bir şey değildir.’’ Bu durumu istismar edenler, ''Karnından sıpayı, sırtından sopayı eksik etme demişlerdir yazık.

Kadın hakları alanında Tanzimattan hatta ıslahat fermanlarından beri çekinik de olsa bazı adımlar atılmıştır. Meşrutiyet ve Tanzimat bu alanda çok belirleyicidir. İstanbul bu zeminde öncüdür. İlk kadın öğretmen okulu, kızların mektebe alınması, mektep ile tanışmaları , Fransız mürebbiyelerin çokluğundan anlaşılmaktadır. Özellikle Kurtuluş Savaşımıza müteakip yapılan yenilikler bir çok uygar Avrupa ülkelerinin önündedir. Örneğin : Seçme ve seçilme hakkı Fransa, Almanya, hatta İsviçre'den öncedir. Cumhuriyetimizin banisi Mustafa Kemal Atatürk’ün kadına dair yaptıkları, bu gün talepkar olduğumuz haklara ışık tutmuştur ve hep tutacaktır.

Kadın olmaktan önce insanız, hürüz ve eşitiz. Tarihimiz, ülkemiz ve milletimiz bir bütündür, her sorununa bütünlüklü, kadın sorununa ise daha çok pozitif bir ayırım perspektifinden bakılmalıdır. öYeter ki bağcıyı dövmeye niyetlenelim, yeter ki gerçeğin, güzelin, doğrunun arayıcısı olmaya meyledelim. Görülecektir, çözülmeyen sorun, aşılmayan engel kalmayacaktır. Öncelikle kadın kendi gücünün farkına varmalı, kategorize edilmeyi reddetmelidir.
 
Takdir edilir ki kadına şiddetin adresi ve hedefi aslında kadın kimliğinde somutlanmıştır. Faillerin istisnasız tamamı güç yettirdiği için kadına şiddeti uygulamakta, bu da kadının örgütlenmesi, bilinçlenmesi için en büyük sebebi olmalıdır aslında; mazlumluğu... 

Bu noktada STK lar, kadın örgütleri, demokratik kamuoyunun desteği ile birlikte ihtiyacımız olan en önemli şey; kendine saygı, eğitim, ne istediğini bilen kararlı ve güçlü bir yürek…