Seneler sonra yarım bıraktığı eğitim hayatına kaldığı yerden devam eden bir doktorun hikâyesi dolaşıyor internette. Ekonomik zorluklar, yokluklar nedeniyle ara verdiği tıp fakültesi eğitimine yıllar sonra afla geri dönen, hem zorlu işlerde çalışıp hem de okuyan bir bireyin azim dolu hikâyesi bu.

 Ben çok etkilendim bu yaşamdan. Hiçbir şey için geç olmadığını, her şeyin yapılabileceğini, tek engelin zihnimiz olduğunu gösteriyor bizlere.

Evet, isteklerimiz, hayallerimiz ertelenebiliyor engellerle karşılaşınca. Ama içimizde kalmış olan istekler güçlüyse mutlaka bir yolunu buluyor gün ışığına çıkmak için. İşte senelerce başka başka işler yapıp, fırınlarda terminallerde çalışarak tıp fakültesini bitiren azimli Doktor Mustafa Ercüment Alat bize bunu gösterdi. İnanç, azim, sabır, çalışma ile başarılamayacak şey olmadığının göstergesi bu. Bir de gençlerin önünü tıkamak istemem, benim yerime genç bir insan uzman olursa memlekete daha çok faydalı olur bu yüzden Tıpta Uzmanlık Sınavına girmeyeceğim diyecek kadar da duyarlı .

Bu tam da Tolstoy’un Bisikleti. Yazar Tolstoy, 67 yaşındayken oğlunu kaybedince, oyalanması ve acısını unutması için hediye edilen bisikleti sürmeyi öğrenmiştir. Bakışlara sözlere aldırmadan, düşmelerinin kendisini yıldırmasına izin vermeden bisiklet sürmesini tam 67 yaşında öğrenmiştir. Fiziksel bir aktivite olarak görülebilir belki ama 35 yaşında bisiklete binmeyi öğrenen birisi olarak zihinsel engeli geçmek her şeyden zordur. Yapabilir miyim, düşersem ne olur, yaralanırsam işime gücüme nasıl devam ederim, insanlar ne der sorularından sıyrılarak pedal çevirmeye çalışmak öyle sanıldığı kadar kolay değildir. Önce bu düşüncelerden kurtulmak gerekir.

Geç olduğunu düşünerek yapmaktan vazgeçtiğimiz neler varsa hayata geçirmeliyiz. En azından deneyebiliriz. Denemenin hazzı başarmak kadar çok olacaktır. Peşin verilmiş bir olumsuz hüküm yerine çabayı, azmi, düşüp düşüp tekrar ayağa kalmayı yaşamalıyız. Ne varsa yapmayı ertelediğiniz ve içinizde kalan bence yoğunlaşın ve deneyin. Hem de bir an önce!