Yoğunluk koşuşturmaca arasında hayat devam ediyor. Bazı ayrıntıları bu telaş içinde kaçırsam da geçtiğimiz günlerde şahit olduğum bir durum, ömrüm boyunca anlatmaya çalıştıklarımın kısa bir özeti gibi geldi.

Trafikte kırmızı ışıkta beklerken ilerde küçük kızının elinden tutmuş bir babaya ilişti gözüm. Gezdiyordu baba kızını. Elini bazen tutarak yürütüyor bazen de kendi kendinin yürümesine izin veriyordu. Belli ki yeni yeni yürümeye başlamıştı. Bu gezintiden babanın zevk alıp almadığına dikkat etmedim ama bir iki yaş civarındaki kızının her şeyi merakla incelediğini ve keyfinin yerinde olduğunu gördüm. Kızı babasından birkaç metre uzaklaşınca baba kafasını çevirdi ve ağız dolusu kocaman bir tükürük attı yere. O anın bütün güzel imgeleri zihnimde yıkıldığı an o küçük kız birden kafasını çevirdi ve hızlı adımlarla babasının yere boşattığı o tükürüğe dokunmak için hamle yaptı. Halen düşündüğümde rahatsız olduğum bu an babayı telaşlandırdı ve çocuğuna bağırarak hemen belinden yakaladı ağlatarak uzaklaştırdı. Ben de hafızamda yer eden bu çirkin görüntüyle kalakaldım. Seslerini duymadım ama vücut dili ve yüz ifadelerinden babasının öfkesinin ne denli güçlü olduğunu anlamaya yetiyordu.

Hayat dersi vardı o anda. Saygılı olacaksın, çocuğunu düşüneceksin, başkalarını ve başkalarının çocuklarını da düşüneceksin dedi evren babaya. Tabi ki anladıysa.

Düşündüğünüzde çok ders çıkarılacak bir durum. Hem somut hem de soyut anlamda.

Bu olayın somut boyutunda çevreye verilen zarar, kirletme var. Bu denli toplu yaşanılan alanları kirletirsek nereye varır bu iş. Tükür, çöp at, ağacı kes, suyu kirlet, canlıya zarar ver ve sonra yaşanılacak bir dünya bekle. Mümkün mü?

Soyut boyutunda insanlara, çevreye toplu yaşama duyduğunuz büyük bir saygısızlık var. O baba çocuğuna hem kötü örnek oldu hem de kendi hatası yüzünden çocuğunun meraklı gözlerle etrafını incelediği keyifli olduğu bir anını bozdu. Çocuğunu azarlayarak, ağlatarak ve üzerek kötü bir iz bıraktı çocuğunun benliğinde. Çocuk için merak, eline alıp inceleme, dokunma duygusu son derece normalken yere tükürme davranışının anormal ve insanlık dışı olduğunu ve bu yanlışın kendi eseri olduğunu görmedi bile.Belki çocuğunun o tükürüğe dokunmak isteyeceğini düşünmemişti ama ya başka çocuklar ve onların aileleri ne olacak?

Çocuk içinde acı oldu bu deneyim. O çocuk baba bu şekilde davranma alışkanlığına sahipse babasının yere tükürdüğünü örnek alacak. Merak duygusu hiç bilmediği ve anlamadığı bir sebepten tepkiyle karşılandığı için zamanla körelecek ve ortadan kalkacak belki de. Babasıyla gezintilerle ilgili kafasındaki görüntü kötüleşecek, babası ile iletişimini etkileyen bir boyuta gelecek belki de. Ve bebeklikte edindiği gördüğü bu davranış kalıplarını ileride o da sergileyecek. Elbette bunlar varsayım ama bilin ki çok güçlü varsayımlar.

İnsan olmak, insanca davranmak başlı başına özen isteyen bir durumken, çocuk yetiştirmek çok daha fazla özen istiyor. Minicik benliğin yetişmesi gelişmesi işte benim şahit olduğum gibi pek çok anın birleşmesiyle olacak. Anlar güzel değerli ve saygılıysa o birey de öyle gelişecek.

Çocuklarınıza güzel örnek olun. İnsanlara ve doğaya saygı gösterin, saygı gösterin ki yaptığınız hatalar, yanlışlar ilk olarak kendi çocuğunuzu vurmasın.