José Mujica, Bağımlılık ve Sadelikte İnsan Kalmak José Mujica’nın anısına —Dünyaya daha azın, bazen her şey demek olduğunu öğreten bir adama.

Tüketimin, hırsın ve daima “daha fazlası”nın peşinden koşulan bir dünyada José Mujica, yalnızca bir devlet adamı değil, vicdanlı yaşamanın sessiz öncüsü olarak karşımıza çıktı. Uruguay’ın eski devlet başkanı olan Mujica, hayatını Montevideo yakınlarında mütevazı bir çiftlik evinde sürdürdü, maaşının büyük kısmını bağışladı ve çoğu günlerde o eski, gökyüzü mavisi Vosvos’un direksiyonundaydı. Ancak onun sade yaşamı gösteriş değil, içten bir tercihti.

Halkıyla yan yana durmayı, onların yaşadığı gibi yaşamayı bilinçli olarak seçmişti. “Fakir değilim,” derdi, “yalnızca çoğu insanın yaşadığı gibi yaşıyorum, o kadar.” Mujica’nın sadeliği yoksunluk değil, farkındalıktı. Ona göre bağımlılık sadece maddeyle sınırlı değildi—aynı zamanda güce, eşyaya, takdir görmeye, sürekli daha fazlasına duyulan kör bir özlemdi. Modern hayatın bizi özgürleştirmek yerine nasıl zincire vurduğunu derinlemesine anlamıştı. Ve yine de… Hayat ona ne getirirse getirsin—hapishane yılları, iktidarın yalnızlığı, yitirdikleri—Mujica’nın halkına ve toprağına olan sevgisi hiç eksilmedi. Onların üstüne çıkmadı, yanında durdu. Kendisini “bir hizmetkâr” olarak tanımladı; başkan değil, yurttaş. O eski mavi Vosvos, artık yalnızca bir otomobil değil, bir simgeydi. Bir adamın hangi yoldan gittiğini anlatan sessiz bir şarkıydı—ne hızlı, ne gösterişli, ama hep doğru yöne giden.

Dünya gitgide daha karmaşık, daha gürültülü hale gelirken Mujica’nın sesi bir fısıltı gibi kalıyor kulağımızda: “Ne kadar az şeye sahipsen, o kadar özgürsün.” Şimdi o mavi Vosvos sessiz. Onu süren adam aramızda değil. Ama ardında kalan izler duruyor: Her dürüst bakışta, her sade yaşamda, her sevgiyi hükme tercih eden liderde… Huzurla uyu José Mujica. Gittiğin yol eskimişti belki, ama doğruydu. Gökyüzü mavisi kadar temizdi. Belki biz de, bir gün, senin bıraktığın izleri takip ederiz.