Bir gerçek var. Burası Türkiye. Bugüne kadar gelen Türkiye Cumhuriyeti. İster kabul edersiniz, ister kabul etmezsiniz gerçek bu. Bu topraklarda Türklerin (vatan içinde yaşayan türkiye sevdâlısı her insanın) soyu ilelebet sürsün diye geçmiş yüzyıllardan bugüne kadar verilen milyonlarca can var.. Diğer bir söyleyişle bu toprakların her bir karışında inanılmaz şehit kanı var. Dün bir TV kanalında şehit Eren Bülbül'ün yaşamını izledim. Onca yoksulluğa, onca yokluğa rağmen 15 yaşında o dik duruşu, annesine sağken anne ben ezan okumak istiyorum deyip okuduğu içindeki ezan ve bayrak aşkı. Çanakkale Savaşı'nda 15 yaşındakilerin üzerlerindeki küçücük asker elbiseleri ve sırtlarında boylarına gelen tüfekleri ile savaşa gitmeleri, dönememeleri. Çanakkale'den sonra da güney doğu sınırlarını korumak için canını veren binlerce şehit..Hâlâ da Türkiyem şehit vermeye devam ediyor..

Bir yandan askerlerimiz sınırlarımızı, denizlerimizi korumakla mükellef iken, bir yandan da devletimiz her alanda ülke bekâsının var olması için elinden gelen gayreti, çabayı sarf ediyor. Elbette devletimizi başa gelen partiler yönetiyor..Başa gelen partilerde milletin isteğiyle yönetime geçiyorlar..Milletin çoğunluğu hangi parti oy verdiyse devleti o yönetiyor. Tabiri caizse balığın kuyruğu ne ise hep başı o oluyor..

5 yıllık süreçler içerisinde yönetilen ülkede, yönetenleri  eleştirmek tabi ki çok doğru ama bu eleştiriler siyasi körlükle herhangi bir partiye yapılırken Türkiye devletine yapılmış olup, devlete zevâl veriyor..Hiç kimsenin de oturduğu yerden devlete zevâl verme hakkı olamaz. 28 Ekim 1923 'ten bu yana ilan edilen Cumhuriyetimiz, 2020 yılına dek sayısız yönetimlerden geçti..Her ne hikmetse bu kadar vatanına ve devletine düşkün bir milletin çıkamayışı çok ilginç. Bu acaba iyi niyetimizden mi kaynaklanıyor, yoksa cahilliğimizden mi, yoksa çok mu çıkarımıza düşkünüz, ya da hiç kimse birbirini çekemiyor mu? "Bir Türk iki Japondan akıllıdır ama iki Türk bir Japondan akıllı değildir" hep aklıma gelir..