Çok zor anlar yaşadığımız bu günlerde  hepimiz çok üzgün, hepimiz çok fazla kaygılıyız. Mart ayı boyunca sürekli televizyonlara kitlendik. Büyüklerimiz hastalıkları anlatırlardı, anlatırlardı ama bu sadece duyulurdu, bilinirdi. Bu çağda bambaşka. Dünyanın neresinde ne oluyorsa oturduğunuz yerden görebiliyor, oturup seyredebiliyorsunuz..Durum bu yüzden çok dehset veriyor..

Çünkü bilmediğimiz korkunç bir şey ile karşı karşıyayız ve hiçbir şey yapılamıyor..Çaresizce seyredip kalıyoruz.Tabii bu çok özel durum tüm dünyada bütün yaş gruplarında farklı sendromlara yol açıyor..Aniden patlak veren bu salgın hayatı tamamen durdururken devamlılığımızı sağlayacak olan çocuklarımızın, gençlerimizin eğitimlerini de tehlikeye sokuyor.

Bundan sonra üniversiteler de bir şekilde eğitimlerine devam edebilirler, ara vermek çok şey kaybettirmez. Belki hayata atılma süreleri belli bir süre ertelenmiş olur ya da bundan sonra gelecekleri ne olacak diye çok aşırı bir kaygı içinde olabilirler..

Ama yine de durumu mantık süzgecinden geçirebilecek yaştalar ve onlarda zaten bu dünya sisteminin bir parçası durumunda olduklarının farkındalar ya da farkındalardı. Şu an tüm dünyada bütün üniversiteliler hemen hemen eşit hale geldiler. Gerçi bilim alanındaki çalışmalarını hiç bir ülke asla bırakmaz ama bir çok ülke ekonomisi de büyük ölçüde zarara uğradı.

Bu yazımda anlatmak istediğim  bana göre en önemli konu beni günlerdir düşündüren 8. ve 12. sınıflar. Son sınıf olan çocuklarımız ve gençlerimiz şu an bizlerden çok çok daha zor durumdalar. Açıkçası ben bu iki son sınıf gençlerimizden çok şey beklemiyorum ya da beklemek istemiyorum diyelim. Onlardan çok daha büyükler yeni dünya olgusu yükünü taşıyamazken, bu çocuklarımız bir de durmadan soru çözmeye devam etmeye çalışıyorlar..

Nörolog ve psikolog değilim, biyolojik olarak bu durumu ne derece kaldırabilirler kestiremiyorum ama gerçekten onlar adına çok endişeliyim. Anne babası sağlıkçı mı, polis mi, ya da anne-babasının insanlarla yüzyüze olmayı gerektiren işlerimi var da endişeliler, en yakınları virüse yakalanmış olabilir mi?.. Bunları düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum. Biz bile yaşanan böyle korkunç bir olayı çoğumuz televizyonlardan izlemeyi bile kaldıramıyorken onlar ne durumdalar acaba..

Bunca yıllık bir eğitimci olarak başarının ancak sağlıklı bir ruh sağlığı ile yakalanabileceğini çok iyi bildiğimden; öncelikle bu gençlerin ailelerinin oturup onlara bu sınavda başarılı olamadıkları takdirde bunun hiçbir öneminin olamayacağını onun sağlığının her şeyden önde geleceğini söylemeleri gerektiğine inanıyorum..Bana göre bu kadar belirsizlik içerisinde, bu onun geleceği için çok önemli olsa da ortalık sakinleşmeden evde asla sınav konusu dile getirilmemelidir diye düşünüyorum. Zaten son 3 aya kadar çalışanlar çalıştılar. Tatil oldu son 3 ay  istesen başarırsın diye zorlamaya, daha fazla strese sokmaya üzmeye kimsenin hakkı yok.. Anne-babaların bile..Zorlasansalarda olmaz. Aklı selim olmakta çok yarar var.

Milli Eğitim Bakanlığımızdan, son konuları sınavlardan çıkarmaları doğru bir karar olmakla beraber bu sınavları çok çok zor sorularla yapmaya çalışmamalarını da diliyorum. Ayrıca öğrencilerin bu sınavların yapabilecekleri kadar zorlukta bir düzeyde olacağını bilmekte hakları.

Unutmayalım ki onlar bizim geleceğimiz. Herşeyimiz. Bizleri her anlamda geleceğe taşıyacaklar sadece ve sadece onlar. Biz değiliz. Bizler şu anda sadece onların güç kaynaklarıyız. Kendi derdimize düşüp en değerlilerimizi lütfen sakın ama sakın ikinci plâna atmayalım..Başımıza ne gelirse gelsin, ne durumda olursak olalım onların üzerlerine titreyelim. Bizler artık görevlerimizi aldık, yaptık hemen hemen de tamamladık. Önceliğimiz her şeyden ama her şeyden önce 18 yaşına kadar olan tüm evlatlarımız gençlerimiz..Onlara sımsıkı sarılalım..Çünkü onlar bu virüslerden de her şeyden de çok çok daha önemli varlıklarımız..