Burası dünya,

Ne çok kıymet verdik.

Oysa bir tarla idi;

Ekip, biçip gidecektik.

Bu tarlada kısa bir süre kalan şair Cahit Zarifoğlu’nun kaleminden dökülen satırlar.

47 yıllık ömrünün 20 yılı çocukluk, ergenlik ve gençliğe ilk adım olarak düşünüldüğünde; geriye kalan 27 yıl… Kısacık bir ömür… Ama hayatı, teşbihli bir dörtlükle tanımlayabilecek bilgelik.

Aklı ve kalbi hakikati görmüş,

Geçici dünya hayatını terazide ölçmüş,

Yani işin sırrını çözmüş.

Hepimizin malumu… Toprağa ektiğimiz tohum neyse; onu biçeriz. Isırgan tohumu ektiğimiz topraktan, gül fidesi beklemek tabiatın ilkeleri ile uyuşmaz.

Denklem bu kadar basitken,

İnsanoğlu aklını mı kaybetti?

Yoksa…

İlahi Nizama karşı, derebeyliğini mi ilan etti?

Tarlaya ektiği her tohumdan, gül bitecek mi zannetti?

Ahhh…!!! Ah…!!!

İçinde bir nefs var ki; işte onu Rab edindi.

Şeytanın hilelerine de kurban gitti.

Tarlaya savaş tohumları ekti,

Açlığı ve sefaleti biçti.

Para kazanmak, servetine servet katmak için, hırsını ekti,

Dünya kaynaklarının, adaletsiz paylaşımını biçti,

Ve ne çok insanın günahına girdi.

Doğaya saygısını kaybetti, elinden gelen zararı ekti,

Sel felaketleri, heyelanlar, tsunamiler karşısında çare arar duruma geldi.

Yani bindiği dalı kesti.

Kin, nifak, nefret tohumları ekti,

Susmuş dilleri, sağır kulakları ve hissetmeyen kalpleri biçti.

Ahlak yasalarını nefsine kurban etti,

Aile yapısının altı üstüne geldi.

Teknolojinin sürüklediği her yere girdi,

Makineleşti, insanlığını yitirdi.

Maalesef ki; tarlaya ektiği her tohumu, kendi iradesi ile seçti.

Kendimizi bir şey zannettik.

Yaradanın emanet verdiği bu hayata, ihanet ettik.

Oysa; hakikatin gücü karşısında bir hiçtik.

Şimdi memnun olmadığımız bu hayatı ve olanı biteni,

Anladık ki; biz istedik, biz seçtik.

Böyle yazıp, çizip, ahkam kestiğime bakmayın.

Hiçbirimiz gökten zembille inmedik.

İçimden bir nakaratı sessizce tekrar ediyorum.

Eller günahkar, diller günahkar,

Bir çağ yangını bu bütün,

Dünya günahkar.

Masum değiliz hiçbirimiz.

İnstagram: lila_rengi_yazılar