İdam cezası kaldırılalı çok oldu. Halâ bu cezaya özlem duyanlar var. Bazı siyasetçiler bile, tekrar geri gelsin diye söylemlerde bulunuyor. Halk arasında bir suçun cezası az bulununca , söylemler ifadeler değişmiyor.   

‘’Sallandıracaksın bunların üçünü beşini  Taksim meydanında, görün bakın  bir daha suça yeltenen oluyor mu ?!‘’    

Sallıyalım sallıyalım da; ya o salladıklarımız suçsuz çıkarsa! ‘’ki kişi dinden olursa, bir kişi candan olur‘’ derler. Yanlış  ifadeler, yanlış kararların oluşmasını sağlamışsa, sallandırdıktan sonra bunun telafisi olur mu ?   

Aslında ‘’ilahi adalet’’ diye de bir şey var. Başlangıçta şu ya da bu nedenle yanlış alınmış bir karar olsa da, adalet mutlaka tecelli eder. Hak yerini bulur. Adalet terazisini elinde taşıyanların da bir vicdanı vardır. Kararını kanunlara, hukuk kurallarına göre verirken, vicdan muhasebsinden de geçirir. Genellikle, hakimin vicdanı toplumun vicdanıyla örtüşür. Beklenenden farklı kararlar çıkarsa; teknik yetersizlikler, yasalarda ki eksiklikler ve delil yersizliklerinden ve daha birçok nedenden kaynaklanmış olabilir. Hatta, eldeki bilgilerin yanlış sonuca yönlendirmesi, tanıkların vicdanının suskunluğu bile yanlış kararların oluşmasına sebebiyet verdiği için, kamu vicdanını kanatır. 

Kamu vicdanı, yanlış kararlarda olduğu gibi; cezaların yetersizliği veya aşırılığında da yara alır. Adalet geciktiğinde de sancılıdır. Burada kişiler tatmin olmaz, kendi adaletlerini kendileri sağlamaya kalkarlarsa kaos doğar. Sorun, içinden hiç çıkılmaz hale gelir. İşte adaletsizlik o zaman doğar..   

KAMU VİCDANI TATMİN OLDU     

Geçtiğimiz günlerde, bir boşanma ve velayet davası geldi gündeme. Karar geçici olsa da, kamuoyu bu ara karardan rahatsız oldu. Ancak, çok şükür ki, çok kısa bir zamanda kamu oyunu da tatmin eden bir karar çıktı da herkes huzura kavuştu.   

Aile Mahkemesinde, C.D. isminde ambulansda görev yapan bir ebe hemşire ile M.A.D’nin boşanma davasında 5 yaşındaki çocuklarının  annesi üzerindeki velayeti, geçici  olarak babaya verildi. Gerekçe olarak da annenin görevi gereği pandemiye bulaşma ve oğullarına da bulaştırma riskinin çok yüksek olması; ayrıca çocuğun rahatsızlıkları nedeniyle bağışıklığının da çok düşük olması gösterildi. Hakim kararında çocuğu olası risklerden koruyordu. Ancak, onun küçük yaşta anne bakımına muhtaç olması nedeniyle psikolojik açıdan travma yaşamasına neden oluyordu. Hakim değerlendirmesinde haklı olabilirdi, fakat kamuoyu çocuğu annesinden ayırmaya kıyamıyordu. Annenin çocuğu ve mesleği arasında tercih yapma durumunda kalması pek benimsenmedi.  

Annenin itirazıyla kararın tekrar gözden geçirilmesi sonucunda velayetin tekrar anneye verilmesi vicdanları rahatlattı.   

ŞEYHÜLİSLAM YANLIŞ FETVA VERMİŞSE…   

Olay bir şeyhülislam hikayesini getirdi aklıma. Ebussuud El– imadi veya Zembilli Ali Efendi olacak. İsimde yanılırsam affedin. Döneminin padişahının ölümünde bir sorunla karşılaşır. Padişah bir kutuyu, ‘’Öldüğümde benimle birlikte gömün’’ der. O zaman hiç kimse padişaha ‘’Olmaz’’ deme cesaretini gösteremez. Padişahın vasiyeti, ölümünde insanların iki gruba ayrılmasına neden olur. Bir kısmı, ‘’Bu bir vasiyettir. Yerine getirilmelidir’’ derken karşı grup itiraz eder. Konu şeyhülislama getirildiğinde, tartışmasırasında kutu düşer ve kırılır. İçinden, önemli meselelerde şeyhülislamın fetvaları çıkar. Bu defa şeyhülislam düşünmeye başlar. ‘’Sen görevini yaparken, karar verirken benim fetvalarımı dayanak gösterip, hatalı bir karar verilmişse kendini kurtaracaksın. Ya ben hatalı kararlar vermişsem beni kim kurtaracak!’’der.     

Özetle; Hakimler, kanunlar çerçevesinde karar oluştururken kamu vicdanını da düşünür. Onun için velayetle ilgili olarak ilk kararda çocuğun menfaatleri ve korunması görüşü ağırlık kazanmıştır. İkinci kararda ise kamu vicdanı ve yine çocuğun geleceği düşünülmüştür görüşündeyim. Tüm hakimlerimizin hakkaniyetle karar oluşturmak  için kılı kırk yardıklarını biliyor, Türk adaletine güveniyoruz…