Geçtiğimiz gün internetten ‘’Mavi Kelebekler’’ başlığıyla bir yazı aldım. Amasya Lisesi’nden arkadaşım Cavide Oğuz göndermiş. Çok değerli bir arkadaşımdır. Amasya ile ilgili tüm haberleri ondan alırım. Bu defa gönderdiği yazının  Amasya’yla alakası yoktu.Millet olarak  sürekli yüreğimizi kanatan bir katliamla ilgiliydi; ‘’Srebrenitsa Katliamı’’  
 

Anlatıma göre; Sırplar, katliamdan sonra Boşnakların mezarı bulunmasın diye, katlettikleri insanları büyük ve derin  çukurlar açarak, buralara doldurup üstünü örterek yeşillendirmişler. İlk bakışta toplu mezarların yeri uydu fotoğraflarında bile farkedilemiyormuş.

ŞEHİTLER ÇİÇEK AÇTI            

Bu bölgede zamanla rengarenk çiçekler açmış. Bedenler çürüyüp  toprağa karıştıkça , bu topraklardan beslenen çiçekler, bitkilere de bir canlılık gelmiş. Her şehit çiçeklerde tekrar hayat bulmuş.     
Bu bölgede yaşayan mavi kelebekler, bu çiçeklerden beslendikçe onların da kanatları daha bir güzelleşmiş. Parlamış, canlılıklarıyla dikkat çeker hale gelmiş.   
Yazarın ifadesiyle; ‘’Toprakdaki protein ve mineral zenginliği Lavinia’ların (Ölüm Çiçekleri) fışkırmasına sebep olmuş.    
Bu çiçeğin özü ile  beslenen  mavi kelebeklerin sayısının artması ve belli bölgelerde yoğunluk kazanması bu yüzdendir.’’        
 

YENİDEN DOĞUŞ       
Yazar, böyle ifade ediyor  ve bu sayede 300 toplu mezarın bulunduğunu belirtiyor. İşte bu yüzden, Bosna’da  mavi kelebek kanatları, hem ölümün, hem de yeniden doğuşun simgesidir. Bu günler, bu acı günlerin 25’nci yılıdır. 11 Temmuz 1995’te Ratko Mladic’in komuta ettiği Sırp birlikleri, BM’in koruduğu Boşnak sivilleri katletti.Tam 8 bin372 müslüman, bu mezalimin kurbanı oldu. Tarık Kılıçarslan, dizeleriyle çiziyor tabloyu;  beyinlere işlesin, zihinlerden silinmesin diye…  
               Tebessümler üşür gamzelerinde   
                Gözyaşına doymaz mendil.   
                 Ağıtla bitmiyor hüzün.     
                 Bir haçlı gölge inmiş çehresine  
                 Gündüzün prangalı düşler,   
                 Yetim gelecek,     
                  Kan sağıyor toprak    
                  Dallar kan çiçek  
                  Ve…perişan kadınlar yürür    
                  Bosna sokaklarında    
                  Yıkılmış bir iffeti sürükliyerek   
                  Yarım minarelerde  barut kokusu,   
                  Yorgun saflar   
                  Secdelerde umut bölüşür.   
                  Parmaklarını unutmuş    
                  Kaldırımda bir bebek    
                  En taze tebessümler,gamzelerinde üşür.   
                  Çocuklarla beraber   
                  Çiçeksiz bahçelerde.   
                  Ağıtlar kök salar, ağıtlar büyür,    
                  Top sesleri sinmiş bacasız evlere   
                  Camsız pencerelere   
                  Sönmüş ocaklarda bir isli duman.   
                   Akreple yelkovan,      
                   Koşup durur anlamsız.    
                   Kan gölü Bosna’da geçmiyor zaman.   
                   Bir dram oynanır, kapalı gişe  
                   Çarmıha gerilmiş hilal    
                   Ve suskun ozan.    
                   Bereketi bol rabbim,   
                   Bulutların nerede ?    
                   Kan emiyor topraklar,    
                   Rahmet değil.   
                   Bulutlarda fatiha yükselir perde perde  
                   Bir taş yığını Bosna     
                   Memleket değil,    
                   Hasatlar dört mevsim hasrete gebe.   
                   Bu bir felakettir, bereket değil.   
                   Öyle kara bir yazı çizilmiş ki kadere,  
                   Silemedim, silinmiyor,   
                   Mürekkep değil.