Değerli okuyucularımız! Sizinle çok samimi ve yaşam üzerine kurulmuş bir sohbet yapmak istiyorum. Eminim ki, konumuza siz de katıla bilecek, bazı anlarda belki de bizimle hemfikir olacaka, yahut da itirazınızı bildireceksiniz.

Baştan tartışmamıza aktif katıldığınız için teşekkür ederim

Bilindiği gibi, hayatta yazılmış yasalar ve bunları düzenlenmesinde Azerbaycan Cumhuriyeti Anayasası, Ceza Kanunu, Ceza Prosesual Kodu ve Azarbeycan'ın ortağı olduğu uluslararası hukuk sözleşmeleri referans eder.

Elbette, yazılmamış kanunlar da mevcuttur ki, onları insanların şekillenmesinde müstesna rol oynuyor. Böyle bir soru ile karşı karşıya kala biliriz "Nedir bu yazılmamış kanunlar ve biz vatandaş olarak ne kadar uyguluyor muyuz?!

Yazılmamış kanunlar bize atarımız, babalarımızdan miras kaldı.

Eskiden büyük olan yerde küçük söz söyleyemezdi, her evin, ocağın yukarı başında mutlaka bir aile büyüğü, aksakal, ya agbirçek otururdu. Sofraya aile mutlak şekilde beraber otururdu.

Dualar edilir ve mutlulukla yemek yerlerdi.

Giyime de o zamanlar çok ciddi dikkat edilirdi. Her kes öyle giyinirdi ki, kimse o zaman bir hata bulamazdı. Aksakalların söyledikleri kelamlar eğitici niteliği ile seçilirdi

Evlatlara vatan hakkında sohbet açar, onları da toprağın değerli olduğunu, onu korumanın önemini, özgürlüğü uğrunda nice kahramanların canlarından geçtiklerini gururla konuşurlardı.

İtiraf etmeliyiz ki, önceler büyükler saygıda daha yüksekti. Büyük olan mekanda küçükler asla kafalarına buyruk etmezlerdi.

Her kes yerini bilirdi. Şunun içinde her şey yerli yerindeydi. Ama........ Ama şimdi öyle bir şeyin mizanı değişti. Adet, görenek ne kadar amel edilmeye gayret ediliyorsa da, ilişkilerde bir umursamazlık, soğukluk yaşanmaktadır.

Gençlerimiz çok zaman büyüklerini dinlemedikleri yetmezmiş gibi, onları ulaşım aracında görürken yerlerini vermeyi bile düşünmüyorlar.

İş o yerle gelmiş ki, bazı gençler ağızlarında sakızla konuşuyorlar

Giyimlerimiz kendi endazesini çoktan aşmış. Çoğu Avrupa'ya uygunlaşmamıza bağlıyor. Tamamen yanlış bir düşüncedir.Milli- manevi değerlerimizi hiç bir  "gelişmeye" kurban vermemeliyiz.

Eğitim, kültür, ekonomi, sanayi ve hayatımızın diğer alanlarında Avrupa ile uzlaşma isteğimiz ne kadar alkışa layıksa, dış görünüşümüzü aşırı değiştirmemiz de bir o kadar utanç vericidir.

 Bunun için de insanlarımızı, özellikle gençlerimizi eğitmek çok önemli. Bu amaçla yayınlarda çeşitli yazılar, dolgun programlar televizyonlarda renkli dolgun programlar hazırlanmalıdır.

Burada bir nokta da unutulmamalıdır. Eğitici programlarda yaşadıkları insanlara yaklaşma tarzına göre örnek olan kişiler davet edilmelidir. Aksi taktirde, boş zamanların boş yere kaybettiklerini yazıklanırlar.

Eğer yaşı 50'yi geçmiş bir kadın dar pantolonda göğsü açık şehrin merkezinde arzı-endam ediyorsa, tv-lerde çıkıp kendini komik duruma düşüren büyüklerin sayısı her geçen gün artıyorsa, topraklarımızın kaybı ancak onların işgal edildiği gün yada düşüyorsa, şehiterimiz 20 Ocak ve 28 Şubatta akla geliyorsa, o zaman biz niye gençlere yükleniyoruz ki?! Sizce bu haksızlık olmaz mı?!

Öncelikle mutlaka yaşlı nesil kendine çeki düzen vermeli, sonra da gençlerimizi doğru yola çağırmalıdır. Şimdi yalnız yaşlı nesli kınamakta doğru olmazdı. Gençlerimiz de hayatı doğru anlamlı, kendi geleceklerini gerçek bir insan gibi yaşamalıdır.

İşte bu nedenle de yukarıda belirttiğimiz gibi onlarca eğitici konuşmalar, değerlerimizi teşvik eden programlar yapılmalıdır.

Ayrıca gençlerimizde biraz düşünme becerisi kazanmalıdır. Öyle bir aile tanıyor ki, çok edebli örf geleneğine saygılı olsa da evlatları kaba. Peki burada ebeveynin suçu nedir?!

İnsan çoğu zaman unutkan olur. Bununla birlikte o yeniliklere kayıtsız kalamıyor. Ancak yaşam tarzını değiştirmek "eskiyi" unutmak pahasına olmamalıdır. Bizim eski bir ata sözümüzü hatırlayalım "Geçmişine kurşun sıksan, gelecek sana top atar."

Bugünkü gençlerimiz zaman gelecek şimdiki değer vermedikleri ihtiyarların yerini tutacaklar. Onlar öyle haraket etmelidirler ki, ileride gençlere nasihat verirken, arkada bıraktıkları ömür kafilesini gururla hatırlamaya manevi haklara ulaşsın.