Psikolojiye, eğitime gönül vermiş, insana dair her alanla ilgilenen her birey için değerli hocamız Doğan Cüceloğlu’nun ölümü derinden yaralayıcı oldu.

Sosyal medya, haber kanalları bu haberi son dakika olarak duyurdu. Türkiye değerli bir bilim insanını, değerli bir hocasını kaybetti.Seksen üç yaşına rağmen, öğrenmeye, bilgisini paylaşmaya aşkı bitmemişti. Hatta öldüğü günün akşamı da sosyal medyadan canlı yayını vardı yine anne babalara dokunacak, çocuklar için bir şeyler anlatacaktı.

Psikoloji veya eğitim alanında olmayan pek çok insanın da bu ölümden ziyadesiyle etkilendiğini gördüm. Çünkü anlattıklarıyla, bilgisiyle herkesin zihninde yer etmeyi başarmıştı hocamız. Hocaların hocasıydı, bilgi birikimi engin denizler kadardı ancak öyle güzel, öyle doğal, öyle içten anlatıyordu ki, İster akademisyen, isterse de evinde yemek yaparken televizyon izleyen bir kadın anlatmak istediğini veriyordu kendisini dinleyene. Bir arkadaşım “Çok samimiydi, hepimiz kendinizden bir şey buluyorduk” dedi Doğan Hoca için. Tam da düşündüğüm şeyi ifade etti.

Temel düşüncesi her zaman çocuklar oldu. Çocukların menfaati için, iyiliği için elinden ne geliyorsa yaptı. Anlattı, öğretti, yılmadı, yorulmadı. Mükemmel insan yetiştirmeyi değil iyi insan yetiştirmeyi, vicdanlı insan yetiştirmeyi amaçladı. Yaşamın her anıyla ilgili bilgi birikimini çarpıcı tespitlerle anlattı. Aile olmak,eş olmak, öğretmen olmak, birey olmak, insan olmak üzerine eğitimler verdi. Çocukların yüzü gülsün diye adadı ömrünü psikoloji bilimine ve eğitime. Enerjisiyle, öğrenme ve öğretme azmiyle, ilgisiyle, bilgisiyle, nezaketi ve saygınlığıyla yeri dolmayacak bir insandı.

 “Annen yoksa kimsen yok”

“Madem insan doğdum, olabileceğim en iyi insan olmalıyım”

 “Makam, mevki, rütbe, unvan; bunların hepsi cekettir. Arkamızda sadece insanlığımız kalır ve öldüğümüzde sadece çıplaklığımızı götürebiliriz bu dünyadan”

Herkese miras kalan sözler…Ruhun şad olsun Doğan Cüceloğlu…