Sene 2013..

Washington’da annem ile Smithsonian Müzesi’ni gezerken karşıma çıktı. İçi Doldurulmuş bir güvercin.

Adı, Cher Ami ( Sevgili Arkadaş). Fransızca.

Güvercinleri oldum olası severim. Dayımın çatıda baktığı taklacı güvercinleri ile büyüdüm. Meskenlerinin kokusu burun duvarımı delse de, onların tek taraflı göz ve boyun hareketleri, birlikte guruldamaları, uçuşları ve dayımın düdüğünü yan çatıdaki başka güvercinciden ayırabilmeleri o ufak yaşlarda beni saatlerce oyalardı. Dayımın taklacılığı güvercinler ile olan ilişkisinden gelirdi. Bebek gibi bakardı onlara. Güvercin hakkında uzun uzun yazacak okumaları, ornitoloji bilimine yakınlaşmamı dayıma borçluyum. Kuş türüne başka bir gözle bakmamı sağlamıştır.

Bu yüzden bu doldurulmuş güvercinle epey ilgilenmiştim müzede. O kadar iyi bir CV’si var ki. Dünyada 1.Dünya Savaşı’nda yaptığı hizmetlerden dolayı madalya alan ilk hayvan. Taa eski Mısır’dan beri haberci ya da ajan olarak kullanılan bir canlı. ‘Sevgili Arkadaş!’ilettiği 12 mesaj ile 1919’da savaş meydanlarının kaderinde önemli bir rol oynamış, yaralanmış. Ama yılmamış. Cesaret Ödülü’ne bu sebeple layık görülmüş.

Ben size şimdi Brooklyn’de tanıştığım başka bir ‘ Sevgili Arkadaş’ ımı tanıştırayım.

Benim ‘Cher Ami!’ bu!

Konu ortak, Güvercin.

Gregory— Brooklyn’in Güvercincisi.

Yıllardır ara ara görüp yanında kahve içtikte çocukluk çağı kaybolduğunu düşündüğüm güvercin bilgilerim ortaya çıkar olur. Yahu ne çok şey gömülü beynimize. Gregory anlattıkça ben atlayıp eklerken onu fark ederdim. İnsanlarla ile bezeli duygu dünyamın uçan bu 200gram canlı ile içime yaptığı ton ağırlığında yük beni şaşırtmaya yeter. Senelerdir onların Brooklyn’de takipçisi o. İzin almadığım için hayatındaki kesitleri paylaşamam ki sanırım güvercin onun hayatını iyileştiren en önemli unsur. Ama bir soruma verdiği yanıtı sanırım yazabilirim.

Gerçi benim sorularım bitmez!

‘Neden her gün onların peşindesin?’dedim bir gün…

Şöyle dedi şefkâtle elinden yem yiyen güvercine bakarak; ‘Beni tanıyan ve sevebilen herkesin peşinde olmak doğal değil mi?’

Bu yanıt beni o meşhur ‘Şeker Portakalı’ndaki bir söze ışınladı.

José Mauro de Vasconcelos’un 1968’de yazdığı ve evir çevir her dönemimde okuduğum ve her seferinde başka bir tarafında kaldığım o roman! Jose fakirlik nedeniyle tıp fakültesi 2. sınıftan terk. Dedem gibi. Öyle bir roman yazması için her türlü alt yapı oluşmuş…

Çocuklukları hayatın acı gerçekleri ile bitenler o portakal fidanı gibi kokusuna hasret yaşarlar. Kokan sadece portakal değildir o vakit. Roman’daki Zeze, Jose’den başkası değil. Her birimiz için bir ağacın fidanıdır hayattaki her şey, bizi iyileştir.

‘Portakal’ın Gücü’ — öykümü yazarken sorduklarında portakal Zeze’yi bile iyileştirirdi, kesilmeseydi! demiştim. Benim hayatımda Portekizli Manuel’ler çok. Bazen de ben başkalarına Zeze’yim ya da Manuel oluyorum. Ne biliyim!? Gregory güvercinlere konuşuyor, ya o portakal fidanı ya da onlar…

‘Minguinho’lar da yer değiştirir. Sabit bir durum yok doğada. Akışta her şey. Hiç olmadı, güvercinlerden onu öğrenebilmek lazım. Neyse geçen gün verdiği yanıt aklıma bu sözü getirdi Şeker Portakalı’ndan…

“Çünkü şefkat olmayınca, hayatın pek değeri kalmıyor.”

Şevkat ve Emek, sevgi ile cesaret birleşince, bir ömür güvercinlerin peşi sıra gidebiliyor.

İlgilenen olursa onun hakkındaki linki de paylaşayım.

https://youtu.be/6a_nO_SthnM?si=tuEbSCEiVx2jZbF4