Yakın zamanda basına yansıyan, kemikleri üç yıl sonra bulunan ve yalnız başına öldüğü belirlenen 87 yaşındaki kadın, bu durumun en çarpıcı örneklerinden biri oldu. İzmir’de…

Son yıllarda giderek daha sık karşımıza çıkan vakalardan biri, kimsenin fark etmediği, öldüğünde bile varlığı unutulmuş yaşlı insanların trajik hikâyesi.

Modern dünyada yalnızlık, yalnızca bireysel bir kader değil, toplumsal bir sorundur.

Bu olay, yalnızlığın ne kadar derin bir toplumsal mesele olduğunu ve duyarsızlığın insan hayatını nasıl görünmez kıldığını bir kez daha gözler önüne serdi.

Modern Toplumda Yalnızlık: Bir Salgın mı?

Günümüzde bireyselleşme, kentleşme ve dijitalleşme ile birlikte yalnızlık adeta bir salgın haline geldi. Aile bağlarının zayıflaması, komşuluk ilişkilerinin yok olması ve toplumsal dayanışmanın azalması, özellikle yaşlı bireylerin görünmez olmasına neden oluyor.

Sosyal medya çağında binlerce insanla bağlantı kurabiliyor olsak da, gerçek anlamda birbirimize dokunmaktan ve yüz yüze ilişkiler kurmaktan giderek uzaklaşıyoruz.

Özellikle büyük şehirlerde, apartman dairelerinde tek başına yaşayan yaşlılar için hayat, izole bir bekleyişe dönüşebiliyor. Yaşlı bireylerin fiziksel hareket kabiliyetlerinin azalması, sağlık sorunları ve sosyal etkileşim eksikliği, onların toplumsal yaşamdan kopmasına yol açıyor.

87 yaşındaki kadının ölümü fark edilmediğinde, aslında sadece bir kişi değil, bütün bir sistem başarısız olmuş demektir.

Kime Ne Zararım Var Ki?

Bu trajik olay, yalnızca yaşlıların değil, toplumun genel olarak duyarsızlaşmasının da bir göstergesidir.

Eskiden mahalle kültürü içinde herkes birbirini tanır, komşular birbirini gözetirdi. Ancak günümüzde bireysel hayatlarımız o kadar merkezde ki, yan dairede oturan birinin aylarca görünmemesini bile sorgulamıyoruz.

Gündelik koşuşturma içinde bir başkasının yalnızlığını fark etmeye zaman ayırmıyoruz. “Kime ne zararım var ki?” düşüncesiyle kendi dünyamıza kapanıyoruz.

Bu noktada, yalnızca bireylerin değil, sistemin de sorumluluğu büyüktür. Yaşlı bireylerin yaşam koşullarını izleyen sosyal hizmetler yetersiz kalıyor, yerel yönetimler ve sivil toplum örgütleri ise ancak belirli ölçüde destek sağlayabiliyor. Oysa ki toplumsal dayanışma yalnızca devlet politikalarıyla değil, bireylerin birbirine karşı duyarlılığıyla da sağlanabilir.

Yalnızlık Öldürür mü?

Psikologlar ve sosyologlar, kronik yalnızlığın fiziksel ve zihinsel sağlık üzerinde ciddi etkileri olduğunu söylüyor. Uzun süre yalnız kalan bireylerde depresyon, anksiyete, hatta erken ölüm riski artıyor. Yalnız yaşayan yaşlılar, sağlık hizmetlerine erişimde zorlanıyor ve yardıma ihtiyaç duyduklarında bile kimseye ulaşamıyor. 87 yaşındaki kadının üç yıl boyunca kimse tarafından fark edilmemesi, aslında onun çok daha önce “toplumsal olarak” öldüğünü gösteriyor.

Peki çözüm ne?

Bu tür trajedilerin önüne geçebilmek için bireysel ve toplumsal düzeyde bazı adımlar atılmalı:

•Komşuluk ilişkilerini güçlendirmek!!!!

•Yerel yönetimlerin aktif olması: Belediyeler ve sosyal hizmet kurumları, yalnız yaşayan yaşlılar için düzenli kontroller yapmalı, bu kişilerin sosyal hayata katılımını teşvik eden projeler geliştirmelidir.

•Gönüllü programlarının artırılması: Gençler ve aktif bireyler, yalnız yaşayan yaşlılarla iletişim kurabilecekleri gönüllü projelere dahil olmalıdır.

•Teknolojiyi birleştirici kullanmak: Dijital çağın sunduğu imkânlarla, yalnız bireylerin sosyalleşmesini sağlamak mümkün olabilir.

Peki… Bir İnsan Ne Zaman Ölür?

Bir insan, biyolojik olarak öldüğünde değil, unutulduğunda, yok sayıldığında ve kimse tarafından fark edilmediğinde ölür.

87 yaşındaki kadının trajedisi, sadece bir kişinin değil, hepimizin sorumluluğudur. Toplum olarak yeniden birbirimizi fark etmeyi, birbirimize dokunmayı öğrenmeliyiz. Çünkü yalnızlık sadece yaşlıların değil, hepimizin ortak kaderi olabilir. O kapıyı çalın!