Anısı olan her şarkı sizi hemen bir yerlere götürür. Tıpkı, Orhan Gencebay bestesi “Akşam Güneşi”nin, beni Beyoğlu’na, Tepebaşı’na götürdüğü gibi…

2011 başı... Belki de Yörük olmamın nişanesi bitmeyen göçüm sürüyor.İzmir, Kayseri derken, şimdi de Başkent Ankara’dan, “Şehirlerin Sultanı” İstanbul’a geliyorum. Bu seferki zorunlu... Zira iki kişiyle birlikte kurduğum işten büyük maddi ve manevi yaralar alıyor, ortaklarımın ortalıktan kaybolmasıyla dibi görüyorum. SSK, vergi borçları… Şahsi borçlar da cabası…Yedi-sekiz kişinin çalıştığı işyerinde artık tek başımayım. Telefonlarım sadece alacaklılarca aranıyor. Bayındır 2 Sokak’taki işyerimiz Kocatepe Camii’ne çok yakın. Sık sık caminin oldukça geniş bahçesine sığınıyor, ücrada ki bir kanepede oturup halime yanıyorum.

Bir çıkış yolu ararken, Beyoğlu Belediyesi’nden gelen teklifle hayata yeniden tutunmaya çalışıyorum. Çok sevdiğim, hayallerimin şehri İstanbul’a, ‘özeti’ olan Beyoğlu’ndan balıklama dalıyorum.

Baharda erguvanların Boğaz’ı süslemesiyle umudum bir kat daha artıyor ve şu dörtlüğü yazıyorum;

Boy verdim de görünmedi dibi

Dertlerimin bittiği yer miydi?

 İstanbul, ne de güzeldi

Erguvan ayı gelir ve keder giderdi

Ancak borçlar burada da peşimi bırakmıyor. Vergi dairesinden gelen ve hesapta olmayan büyük bir rakamla yeniden sarsılıyorum. Ödeyecek gücüm yok! Akşamüstü, işyerimin olduğu Kallavi Sokak’tan çıkıp, ağır adımlarla Tepebaşı’na yöneliyor, Haliç’i ve batarken ufuktaki “Akşam Güneşi”ni seyrediyor, şairin bize en çok yakıştırdığını yapıp hüzünleniyorum. Ekşi Sözlük’te bir arkadaş “Güneş, İstanbul’da en güzel Tepebaşı’nda batar!” demiş ya! Ona hak veriyorum.

Oradan ağır ve düşünceli adımlarla İstiklal Caddesi’ne doğru yürürken, yakındaki sokak müzisyenleri tam da bu şarkıyı çalmaya başlamasınlar mı? Akşam güneşi birden gölgeleniyor, hüznüm doruk noktasına çıkıyor. Gözyaşlarımı tutamayarak Tünel’e doğru kalabalığa karışıyorum.

“Akşam Güneşi”ni her duyduğumda, kendimi, Tepebaşı’nda batan güneşi seyreden dertli ve yalnız bir adam olarak hayal ediyorum.