Hayat, kimi zaman bizi öyle bir noktaya getirir ki; ne ileriye gidecek gücümüz kalır ne de geriye dönmeye cesaretimiz... Sanki zaman durmuş, dünya sessizleşmiş ve biz elimiz kolumuz bağlı kalmışız gibi hissederiz. İşte tam da bu anlarda bir ses fısıldar içimizde: “Her şey bitebilir ama umut asla.”
Umut etmek, bilinmezliğe rağmen bir adım atma cesaretidir. Geleceği görmeden, karanlığın içinde yürümeye devam etmektir. Umut, çoğu zaman elimizde somut bir dayanak yokken bile içimizde taşıdığımız, hiçbir dış koşulun alamayacağı kadar kişisel bir güçtür.
Aslında umut, bir lüks değil; bir gerekliliktir. Hayatta kalmak için suya, ekmeğe ne kadar ihtiyacımız varsa; ruhen ayakta kalabilmek için de umuda o kadar ihtiyacımız vardır. Hele ki toplumsal olarak zor zamanlardan geçerken, umut etmek sadece bireysel bir direniş değil, aynı zamanda toplumsal bir sorumluluktur.
Bu noktada Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün şu sözü, bir milletin kaderini değiştirecek kadar güçlü bir anlayışı yansıtır:
“Umutsuz durumlar yoktur. Umutsuz insanlar vardır. Ben hiçbir zaman umudumu yitirmedim.”
Düşünün; Anadolu’nun dört bir yanı işgal altındayken, kaynaklar tükenmişken, halk yorgun ve yoksunken… O, bu sözleri söyledi. Çünkü umut etmek onun için boş bir iyimserlik değil; bir harekete geçme çağrısıydı. O, sadece kendi inancını değil; bir ulusun yeniden ayağa kalkabilme umudunu da içinde taşıyordu.
Atatürk’ün bu sözü, bizlere şunu hatırlatır: Asıl çıkmaz, dışarıda değil içeridedir. İnsan, önce kendi içinde pes ederse yenilir. Oysa umut eden insan, her zaman bir çıkış yolu bulur. Belki hemen değil, belki kolay değil; ama bir gün mutlaka...
Bugün bizler de bireysel hayatlarımızda türlü zorluklarla mücadele ediyoruz. Ekonomik sıkıntılar, sağlık problemleri, hayal kırıklıkları, kayıplar... Ve zaman zaman hepimiz umutsuzlukla karşı karşıya kalıyoruz. Ancak unutmamamız gereken şey şu: Umut, en karanlık anlarda bile yanmaya devam eden bir ışık gibidir. Onu içimizde koruyabildiğimiz sürece yolumuzu kaybetmeyiz.
Umut etmek, sadece beklemek değildir. Umut, aynı zamanda bir eylemdir. Bir çaba, bir ısrar, bir direniştir. Umut, "Bugün olmadı ama yarın olabilir" diyebilmektir. Ve o “yarın”ı inşa edebilmek için bugün elimizden geleni yapmaktır.
Sonuç olarak şunu bilmeliyiz ki; umudu olan insan, kaybetmez. Çünkü umut eden insan, eninde sonunda yolunu bulur. Ve bizler umuda tutunduğumuz sürece, ne karanlık kalıcıdır, ne de yenilgi.
Bugün ne yaşıyor olursak olalım, kalbimizin bir köşesinde şu cümleyi hep saklayalım:
“Ben hiçbir zaman umudumu yitirmedim.”