Ünlü şarkıcı Shakira`nın, kitaplarının müptelası olduğum Gabriel García Márquez’in, sempatikliği ile Amerika Birleşik Devletleri’nde herkesin sevgilisi olmuş Sofia Vergara`nın güzel memleketi Kolombiya…              

Defalarca bulunduğum Kolombiya, sosyoekonomik yapısı ve insanlarının sempatikliği ile beni her zaman etkilemeyi başarmıştır. Altın rezervlerinin çoklukluğundan dolayı bayrağındaki sarı renk şeridinin daha kalın olması, Güney Amerika’ya açılan birçok şirketin merkezini Kolombiya`ya açması aslında birçok soruna rağmen hala Kolombiya’da bir umut olduğunu gösteren emareler.

Kolombiya’nın benim hayatımdaki yeri çok daha farklı. Paraya verdiğim önemi azalttığım, maddiyatçılığımı sorguladığım, güzel bir hayat dersi aldığım yerdir benim için Kolombiya.

2014 -2015 yıllarıydı. Cartagena şehrinden yola çıkıp, kanallar ve nehirler geçerek 7 saat süren bot yolculuğu sonrası, nihayet Mompox adında küçük bir köye ulaşmıştık. Takribi bin kişinin yaşadığı bu köyde, bizler için özel bir festival organize edilmişti. Güzellik yarışması yapıp, kral ve kraliçe seçmişler sonrasında bizlere güzel bir ziyafet çektirmişlerdi. Gece olup gençler ortadan kaybolunca, köyün büyükleri ellerinde süpürgelerle ve torbalarla köy merkezini temizlemiş, sanki sokaklar evleriymişcesine her yeri pırıl pırıl yapmışlardı. Bende, o sırada Kolombiyalı arkadaşım Miguel ile nehir kenarında sohbet ederken aklımı kurcalayan o soruyu sordum:    

“Miguel, yahu çok fakirsiniz ama çok eğleniyorsunuz, çok mutlusunuz nasıl başarıyorsunuz bunu?” Miguel, 20 yıla yakın tarih öğretmenliği yapmış, biraz derin bir arkadaştı. O derinlikle, hayatımı değiştiren cevabı yapıştırıverdi.

“Mr. Adam, biz fakir değiliz ki bizim sadece paramız yok!”

İşte, “İnsan ne ile yaşar?” sorusu ve peşi sıra cevabı, ikinci kez bu şekilde vuku buldu zihnimde. Para ve mutluluk, para ile bir şeyleri satın alabilmek, iyi şeylere sahip olmak için çalışmak… Araç olması gereken şeyleri amaç haline getirmek, sanırım içerisinde bulunduğumuz sistemin bize empoze ettiği, en büyük sorun.

Kolombiya gibi ülkelerde insanlar, zaten ulaşamayacaklarını bildikleri için mi bu şekilde bir düşünceyi benimsemiş durumdalar yoksa burada kültürel bir durum mu söz konusu? Bu soruya benim cevap vermem doğru olmaz ama bir konuda eminim artık: ”Mutlu olmak için paraya ihtiyacı olmayan insanlar; tam da içinde bulunduğumuz sistemin en büyük düşmanıdırlar.” Ve bizim, onlardan öğrenmemiz gereken çok şey var…

Bu arada küçük bir anekdot; gezimiz sırasında Kolombiya`nın yerli içkisinin rakıya oldukça benzemesi, bazı yerlerde gözleme benzeri yiyeceklerin yapıldığını görmek ve girdiğimiz bazı evlerin avlusunda hilal ve yıldızlara rastlamak beni çok şaşırtmıştı. Daha sonra öğrendim ki Birinci Dünya Savaşı sırasında, birçok zengin Osmanlı topraklarından Kolombiya’ya yerleşmiş. Bu noktada, aklıma bir soru geliyor: Bir çalıştay kurulup bu iki ülke arasındaki kültürel etkileşim araştırılsa ne güzel olur, değil mi?