“”Cevizin kurdu, gireceği kadar bir delik açarak cevizin içine girer ve cevizin içini yemeye başlar…Yedikçe karnı büyür karnı büyüdükçe iyice şişmanlar…
Cevizin içinde yiyecek bir şey kalmadığını görünce yeterince yükünü tutan kurtçuk gitmek ister ama girdiği delikten çıkamaz…Daha kötü olanı da; içi yenen bitirilen ceviz iyice kurumuş ve sertleşmiştir…Kurdun o deliği genişletmesi ve çıkması artık imkansızdır…
Kurtçuğun delikten geçip çıkması için tek çaresi vardır; yediklerini içtiklerini bırakmayı göze alarak zayıflamak…

Aç kaldıkça zayıflar ve eski cılız haline döner bir süre sonra kurtçuk fakat dışarı çıktığında baharlar yazlar bitmiş, ortada yiyecek içecek bir şey kalmamış ve havalar iyice ayaza dönmüştür…Kısaca ortada aç ve cılız bir kurtçuk ile içi açgözlülük ile boşaltılmış cevizden başka hiç bir şey kalmıştır…””

Böylesi bir hikayeyi her güne, her ortama, her şehre, her ülkeye uygulayabiliriz çünkü bir oluşumun içinde insan varsa her zerresinde bir türlü doymayan aç gözler mutlaka vardır…
Hele son yıllarda ötemizde berimizde ne çok örneği olmaya başladı bu tip insanların farkında mısınız…Amaçları sadece toplamak! Sınırsız bir açgözlülük ve sınırsız bir kuralsızlıkla sadece toplamak! Öyle ki kazandığını harcayacak zamanı bile kendine ayırmadan toplamak, yığmak, istiflemek!
Ömrünü böylesi bitirenler yemeyi, yedirmeyi, paylaşmayı, ihtiyaç sahibine ulaşmayı, hayrı, bereketi, emeği, hediyeleşmeyi, sadakayı bilmezler…Bir çocuğun eline bir çikolata tutuşturmayı da bilmezler…Dedim ya onların görevi sadece toplamak ve topladıklarına en azılı şekilde  bekçilik yapmaktır…

Karnı aç olandan değil, karnı tok sırtı pek  olupta gözü aç olandan korkmalı insan!
Bazen ortamlarda öyle rakamlar zikrediliyor ki şöyle bir an durup bu miktardaki paraların nasıl bir şey olduğunu düşünmeye çalışıyorum fakat olmuyor…Benim ne hayal gücüm ne de yaşam standardım bu rakamların sıfırlarına yetişemiyor…Laf aramızda iyi ki de yetişmiyor çünkü “emeğimle aşım ağrısız başım” ile biz gayet mutlu, özgür, sorgusuz, sualsiz, minnetsiz yaşıyoruz…

Evet koca bir ömrü sınırsız hırslarıyla doymayan gözlerinin arzularını kovalayarak geçirenlerin amatör ruhlu mutlu insanlara da tahammülü yoktur…Çünkü yapamadıklarını, ötelediklerini, kaçırdıklarını başka insanların keyfince yaşanmasına tahammül edemezler…Hepimizin çevresinde vardır böylesi mutsuz ruh halleriyle mutsuzluk ve umutsuzluk saçmaya çalışanlar…

Ve böylelikle açgözlü yıllar ardı ardına birbirini kovalar, ömür biter…Kişinin kendini zehirleyen hırsının farkına varmasıyla, artık yeter demesiyle çoğu zaman ömrün baharları, yazları, en güzel en verimli yılları bitmiş olur…Öyle ki en azılı soğukları aratmayan kocaman bir yalnızlık kışı kalır kişinin yüreğinde…Ve yalnızlık hissi en güçlü işkence metodudur…Ruh; üşür, yediğinden içtiğinden tat almaz, hiçbir şey haz vermez, gülemez, gelemez, coşamaz, eğlenemez…

Paranın satın alabileceği her şeyi vardır fakat hiçbirinin anlamı yoktur…Sonra keşkeler eşliğinde geçmişe bir özlem başlar…Geçmişe, dostlara, akrabalara, komşulara, koşup oynadığı sokaklara, deniz kenarında sıcacık bir gevreğe,sımsıkı sarılıp koklayamadığı sevgiliye…Dedim ya ardı ardına keşkeler sıralanır zihinde ve dilde!
O zaman mı? İşte o zaman kocaman bir yalnızlık sarar kuruyup küçülmüş kalbini, tıpkı yedikleriyle ceviz kabuğuna sıkışıp kalan kurtçuk gibi…